ایمنی-I

منظور از ایمنی-I شرایطی است که تعداد رویدادهای نامطلوب تا آنجا که ممکن است کاهش یابد چون هدف از مدیریت ایمنی کسب موفقیت و حفظ آن است ، اهداف ایمنی با توجه به کاهش پیامدهای ارزیابی شده طی یک دوره زمانی مشخص تعریف می شود .

ایمنی-I دیدگاه دو وضعیتی از کار و فعالیتها را مطابق با این تئوری که پیامدهای قابل قبول و غیر قابل قبول به دلیل حالتهای متفاوتی از کارکرد روی می دهند ، ارتقا می دهد . هنگامی که کارها درست انجام می شود به این دلیل است که کارکردهای سامانه همانگونه که باید و افراد همانگونه که تصور می شود کار می کنند؛ هنگامی که کارها اشتباه انجام می شوند به این دلیل است که فرایندی بد یا ناقص عمل کرده است .

فرض می شود که دو حالت به طور مجزا متفاوت بوده و هدف از مدیریت ایمنی طبعا اطمینان از این موضوع است که سامانه در حالت اول باقی بماند و هرگز مبادرت به حرکت به حالت دوم نکند .

نقطه شروع برای مدیریت ایمنی

در ایمنی-I نقطه شروع برای مدیریت ایمنی تعیین چیزی است که به سمت اشتباه رفته است یا چیزی که بعنوان ریسک شناسایی شده است . در هر دو مورد از رویکرد “یافتن و اصلاح کردن” استفاده می شود . در مورد اول از طریق شناسایی علل و تدوین راهکاری مناسب و در حالت دوم از طریق شناسایی خطرات به منظور حذف یا پرهیز از آنها اقدام میشود .

راه حل دیگر پیشگیری از گذر از حالت “عادی” به حالت “غیر عادی” یا بد عمل کردن است ؛ بدون توجه به اینکه حالت گذر ناگهانی یا “حرکت به سوی نقص” تدریجی است . این وضعیت از طریق محدود کردن عملکرد در حالت عادی ، تقویت انطباق و حذف تغییرپذیری میسر است .

مرحله آخر بررسی این موضوع است که آیا تعداد پیامدهای نامطلوب کاهش یافته است ؟ اگر برای مدتی واقعه ای اتفاق نیفتاده است ، خصوصا برای مدتی طولانی ، در این صورت سامانه ، ایمن در نظر گرفته می شود.

زمان ناایمن در ایمنی I

در ایمنی-I یک سامانه ، زمانی ناایمن تلقی می شود که پیامدهای نامطلوب اتفاق بیفتند یا ریسک در حد غیرقابل قبول تشخیص داده شود . بدیهی است که حالت ایمن به زمانی اطلاق می شود که چنین رویدادهایی رخ ندهد یا ریسک در حد قابل قبولی ارزیابی گردد؛ بنابراین این حالت تعریفی غیرمستقیم است؛ زیرا ایمنی معکوس تعریف می شود یعنی آنچه اتفاق افتاده هنگامی که وجود ندارد، به جای زمانی که وجود دارد .